Ballett á Valentínusardegi

Tuttugu og fjörgur ár frá fráfalli besta vinar míns. Hann lést á Valentínusardegi 1984 og það alls endis ófyrirséð. Fólk hélt hann myndi lifa að eilífu.

Á bágt með að trúa þessari mögnuðu hringiðu tímans og að enn sé ég hér í atinu þessum 24 árum seinna og engu nær hvert hann fór.

Eins og að tylla niður tá og taka nokkur ballettspor.

Já; því verður ekki neitað að í dag er ég uppi í skýjunum og því er þessi líking við ballett mun nærtækari en hvað annað. Svo sem ekkert sérstakt gerst, bara átti góða drauma og vaknaði endurnærð inn í gráglettinn sólstafamorgun þessa Valentínusardags.

Vissulega vaknar oft spurning í huga mér hvar leið míns kæra vinar liggi, en hvað veit ég svo sem? Kannski er hann hér - ósýnilegur -, mitt á meðal vor, eða þar, mitt á meðal ykkar, þarna fyrir handan.

Einhvern veginn er þetta hugtak að einhver hætti að vera til, mjög torskilið, sérstaklega núna þegar ekki er laust við að eitthvað sem líkist vorvindi sveimi um loftið og veki von um nýtt líf og nýtt upphaf. (Að minnsta kosti erum við búin til úr geimryki).

Æi, já, ég er nú bara mannabarn sem er ekkert nær því að vita um för vinar míns eftir endalok þessa jarðlífs. Lengi vel fann ég til höfnunar. Furðulega smásálarleg hugsun að halda hann hefði hafnað mér og leyft sér að deyja frá mér.

En í dag er ég laus við þessa hugsun. Tíminn, hinn mikli græðari, hefur sinnt starfi sínu vel.

Megirðu halda áfram í friði, minn kæri. Hvort sem við dönsum ballett sem geimryksagnir í framtíðinni eða hvað.

Eða eigum aðra dansfélaga...