Ítalíustraumar og draumar

Hef verið að grúska í gömlum dagbókum frá Ítalíuferð og undirbúa symposium með Russo og Bacaro ofl. um ítalskt dreymi í listum. Athuga hvort í dagbókunum séu einhverjir skráðir draumar frá þessu Ítalíuævintýri, að heimsækja mína íslensk-ítölsku fjölskyldu í Púglíu á stígvélahælnum. Perrone ættin hefur lengi átt þar ræktarlönd en víða farið - Perón og Argentína - eins og mín íslenska familie. Að vísu ekki Rómarganga að fornum sið heldur nútíma lestarferð.

Fyrst var það Gstaad og Saanen í friðsælli fegurð svissneskra sveita og Alpa, hlustandi á Indverska spekinginn Krishnamurti. Þaðan til Bernar og í háskólann. Síðan hrikaleg skörðin yfir á Pó sléttuna og þaðan bein leið til Rómar. Í þessu dagbókarbroti er skráð eftirfarandi um ferðina frá Bern til Rómar:

 Veit ekki hvort ég er sofandi eða vakandi því maður verður svo slæptur í þessum lestum. Er núna búin að vera á ferðinni í lestinni síðan kl. 8 í gærkveldi og nú er kl. að verða 8.30, þ.e. í 12 tíma á ferðalagi. Erum loks að nálgast Róm...

 Mjög fallegt hér á Ítalíu, sól og gott veður, svolítil gola, og þvottur blaktir vinalega á snúrum þorpanna. Kann strax vel við mig.  Andstæðurnar við Sviss ótrúlegar. Meina menningin, þar var allt fallegt en í kyrramynd.

Líklega erum við komin til Rómar. Langar að fá mér herbergi og vera hér til morguns. Slappa vel af, fara í bað, fá mér góðan mat. Skoða mig um.

 Ekkert varð úr að ég fengi mér herbergi í Róm. Ég varð hálfsjokkeruð á troðfullri járnbrautarstöðinni og ákvað að taka næstu lest til Lecce. Konur með ungabörn í reifum betlandi þarna og svartklæddar nunnur stuggandi þeim kuldalega burt. Og þarna er rauðhærð og digur fallin kona, eða ég veit ekki hvað, öskrandi tutti eitthvað, úfið hárið út í loftið og andlitsmálningin lekandi niður í hitastækjunni. Eftir tóninum að dæma, blótandi karlpeningnum í kringum sig. Veit ekki hvert ég er komin. Ekki vantar Jómfrú Maríu í fleirtölu í minjagripabúðinni þar sem afgreiðlsukonan þykist ekki skilja orð í ensku. 

Fer inn í borgina og upplifi mig eitthvað svo smáa innan um þessar risavöxnu steinhallir sem skyggja á sólina. Það glittir í Páfastól. Vatíkanið. Tíminn er forn og dægursveiflan súrrealísk, undirtónar Austurs og Vesturs margradda. Gloria. Gloria in eccselsis. 

En; ekkert fær hrifið mig lausa frá sýninni á járnbrautarstöðinni. (Systir mín eyddi þessari angurværð seinna; allt sett á svið, betlið sem sé. En börnin voru raunveruleg, mótmælti ég, og það þykir mér verst. Fj. Og nú þessum áratugum síðar selja Austur Evrópubúar dætur sínar, systur og konur; the skin trade blómstar sem aldrei fyrr. Hélt við myndum ekki lifa þetta hér á Vesturlöndum, satt að segja. En kaupendurnir, það erum víst við).

Já; þessi fyrstu kynni af Róm voru mér sem martraðarkenndur draumur. Leiðslukenndur vakandi manns draumur undir Lúsíferskum áhrifum.

 Við tóku svefnlitlar nætur - og mennskir draumar - í júlíhitanum við grænblátt, móskubrimað Miðjarðarhafið og hreinar strendur Púglíu hvar heilög Lúsia dvaldi í neðanjarðarhelli eftir flóttann frá Sikiley. Náði mér í lifandi vatn úr hennar líknarlind fyrir augun hennar ömmu:

Svaf sæmilega en hitinn er óbærilegur. Dansaði heilmikið í gærkveldi, fórum á veitingastað. Borðaði pizzu, ekki til heima. Gaman á markaðnum með Ölmu. Fórum þaðan í helli heilagrar Lúsíu. Og Jósefína með sinn heilaga Antóníus, stytta með nátthúfu á borðstofuskápnum, yfir og allt um kring. Gott ef hún gefur honum ekki að borða með hinum; það verður erfitt að kveðja hana... Síðan var það Litla Flórens - Lecce - algjör draumur og hitti beint í hjartastað.  

Þessi Ítalíuferð markaði stór þáttaskil. Kannski er slatti af svefnlausum náttum undir ítalskri sól bara hollur ásamt dágóðu stuði af fjölbreyttri menningarflóru. Því þarna tókst mér loks að gera upp hug minn um næstu skrefin í sálfræðinni. Valdi hvorki Bern né Róm, sem báðar höfðu verið i sigtinu. Heldur Alba og Silfurborg. Skotland og Stirling.

Og nú er ég komin hringinn. Aftur blasir Rómarganga við - enda þótt í óeiginlegri merkingu sé- og ný deigla drauma minna.