Með aríu í för til Konungsfjalls

Held áfram með Ítalíudraumana. Á leiðinni í Kjarnaskóg áðan, heyrði ég Aqualung í fyrsta skipti lengi á Effemm. Rifjaði upp Jethro Tull nostalgíuna og Cross-eyed Mary; þá sem hafa það skítt í veraldarvolkinu - eins og þarna á járnbrautarstöðinni í Róm forðum - og hina sem reyna að rétta hjálparhönd enda þótt það þýði að stela frá þeim ríku. Hróa hettir nútímans. Já; hvar skyldu þeir annars vera? 

Mikið rétt. Það var ástin á óperutónlist sem upphaflega og óbeint kom á þessum tengslum við Ítalíu. Man það núna þegar hugurinn leitar til baka. Pabbi var dolfallinn óperuunnandi og margar bernskuminningar tengjast honum yfir His matsers voice spilaranum og plötunum, syngjandi sjálfur með aríurnar. Okkur fannst þetta sérstakt, krökkunum, en samt ekkert út úr kortinu. Ég man þó best eftir hundinum á plötunum....

 Seinna kolféll ég svo sjálf fyrir óperunni: O mio babbino caro...

 Svo voru það skórnir og Bari og forstjóri Mílanó óperunnar, báðir frá San Pancrasíó, eins og Perrone. Lítill er heimurinn en þó svo stór og pabbi fór víða um hann á þessum árum. Á góðum skóm. Nútíma Hrói höttur sem stal frá sjálfum sér til að gefa öðrum.

Barcaro kemur inn á sköpunargáfuna og þegar hún blokkerast með umfjöllun um drauma og leiðslusýnir hjá Fellini í þeirri mögnuðu mynd - af skóm - 8 og 1/2. Í júlíhitanum og rakanum í Montréal í sumar. Gæti orðið súrrealísk dægursveifla. (Þoli svona hita og raka ekki of vel og sef eins og fugl fyrir vikið).

Og nú styttist í páskaferð til Konungsfjalls/Montréal. Ítalska arían með í för og draumarnir. Pabbi í góðum höndum á Sjúkrahúsinu og allt að þokast áfram í hans veikindum. Maðurinn sem svo elskaði fólk og skó, er nú búinn að missa annan fótinn. Ótrúleg seigla; nærveran sem hljómþýð aría. Ítalíufarinn hún systir mín komin heim og tekin við vaktinni.

Tutto bene. Eða svo gott sem það getur verið.

Held það bara.