Helgarglápið og vökustaurarnir

Til allrar lukku voru augun enn á sínum stað í morgun; undir morgun hafði mig dreymt þau horfa í forundarn á sjálf sig. Og þegar ég vaknaði skildi ég drauminn betur. Augun virkuðu stærri en vanalega, reyklituð og þreytt eftir allt glápið undanfarna sólarhringa. Vökustaurar. Svona er nú undirmeðvitundin alltaf seig. Þetta höfðu verið svona vökustauraaugu í draumnum. Og nú horfðu vökustauraaugu á mig úr speglinum í morgunbirtunni þennan fyrsta apríl með vorið handan við hornið. Ekkert gabb þarna í naktri birtunni.

 Þakklát er ég hjálpsama gleraugnasalanum og hans góða fólki sem hafði tekist að skipta um gleraugnaspengur fyrir mig á föstudag þar sem mikið helgargláp var framundan. Svo sem ekki í fyrsta skipti sem ég missi gleraugun af nefinu og stíg á þau eins og í síðustu viku - var einhver að tala um skelfilega nærsýni eða að kunna ekki fótum sínum forráð -, spengurnar beyglast og brotna en glerin alltaf heil. Eitthvert undraefni í þeim, hlýtur að vera... 

Glápið byrjaði raunar vel fyrir helgi og áður en þetta óhapp varð í stiganum með gleraugun. Með myndunum Stardust og Beowulf eftir handriti Gaiman. Síðan fór ég yfir í annan Íslandsvin, Viggo Mortensen, frábær í Eastern promises. Var aldrei búin að sjá með honum History of Violence. Sé ekki eftir því. Mjög svo frábær mynd. Svo var það Jesse James og með honum ein gömul, Brokeback mountain. Fínar báðar. En af öllum þessum myndum verð ég að segja að myndirnar með Viggo höfðu vinninginn. Kannski er ég orðin svona ofbeldishneigð?

Lauk svo þessu maraþoni með Boston Legal, alltaf að verða betri, og vinalega raðmorðingjanum Dexter. 

Hætti nú þessu glápi í bili. Sælt að sofna og svífa í draumlönd inn; næturbíóið tekur völd. Þetta sagði a.m.k. einn helsti svefnfræðingur heims, dr. Dingle við Pennsylvaníu háskóla, í 60 mínútum um helgina, (sem ég sá líka):

Waking consciousness is a bit overrated.